Als zeuntje in de rebound van de Ramsgate, in dezelfde bemensing als vorig jaar, was deze etappe er een waarvan ik dacht: “Dat hebben we ook wel verdiend, na de malaise van vorig jaar.”
Om 8.00 uur uitgevaren met een strak blauwe hemel, maar niet dan na een in meerdere opzichten opmerkelijk zorgvuldige voorbereiding van het vaarplan door Han, mijn mede- en super leergierige opstapper, in een gedetailleerde dialoog met zijn meester Philip.
Belangrijke punten van afweging waren de inschatting van de risico’s van het traject door the Fishermans Gat en daarop aansluitende South West Sunk. Zou er genoeg water staan als we daar zouden aankomen? Of moeten we toch op zeker spelen via het Pricess Channel? Han heeft gerekend en gegoogled wat hij kon om de risico’s veilig te kunnen inschatten. Want zo doen medisch specialisten dat nu eenmaal. Ze gaan niet voor “we zien wel”, want dat kan heel naar uitpakken. Zelfs Philip, toch ook niet de schipper die over één nacht ijs gaat, zag ik een beetje smullen van het perfectionisme van zijn opstapper. Het was eigenlijk gewoon fantastisch zeilen, op een geweldig snel en compleet schip, maar dat was mijn persoonlijke perceptie. En het werd een geweldige tocht, tot het laatst onzeker of toch gekozen werd voor de veilige route door the Pricess Channel, om alle banken heen, dan wel het spannende traject, over de banken heen. Het werd een mooi compromis.
The Pincess Channel lieten we links liggen, maar the South West Sunk werd op het moment dat we er aankwamen toch een beetje te risicovol ingeschat. Daardoor werd de tocht echter nauwelijks langer, maar wel veel leuker. We genoten van de voortdurende trimaanpassingen, van het inzetten van de spinaker, ook al verloren we er tijd mee, van het delen van kennis en inzichten in verschillende aspecten van het zeilen, en van de boeiende gesprekken die deze bemanning met elkaar kan voeren. Zoals ook vorig jaar al was gebleken. Kortom, in alle opzichten een topdag.
Burnham on-Crouch
Als zeuntje in de rebound van de Ramsgate, in dezelfde bemensing als vorig jaar, was deze etappe er een waarvan ik dacht: “Dat hebben we ook wel verdiend, na de malaise van vorig jaar.”
Om 8.00 uur uitgevaren met een strak blauwe hemel, maar niet dan na een in meerdere opzichten opmerkelijk zorgvuldige voorbereiding van het vaarplan door Han, mijn mede- en super leergierige opstapper, in een gedetailleerde dialoog met zijn meester Philip.
Belangrijke punten van afweging waren de inschatting van de risico’s van het traject door the Fishermans Gat en daarop aansluitende South West Sunk. Zou er genoeg water staan als we daar zouden aankomen? Of moeten we toch op zeker spelen via het Pricess Channel? Han heeft gerekend en gegoogled wat hij kon om de risico’s veilig te kunnen inschatten. Want zo doen medisch specialisten dat nu eenmaal. Ze gaan niet voor “we zien wel”, want dat kan heel naar uitpakken. Zelfs Philip, toch ook niet de schipper die over één nacht ijs gaat, zag ik een beetje smullen van het perfectionisme van zijn opstapper. Het was eigenlijk gewoon fantastisch zeilen, op een geweldig snel en compleet schip, maar dat was mijn persoonlijke perceptie. En het werd een geweldige tocht, tot het laatst onzeker of toch gekozen werd voor de veilige route door the Pricess Channel, om alle banken heen, dan wel het spannende traject, over de banken heen. Het werd een mooi compromis.
The Pincess Channel lieten we links liggen, maar the South West Sunk werd op het moment dat we er aankwamen toch een beetje te risicovol ingeschat. Daardoor werd de tocht echter nauwelijks langer, maar wel veel leuker. We genoten van de voortdurende trimaanpassingen, van het inzetten van de spinaker, ook al verloren we er tijd mee, van het delen van kennis en inzichten in verschillende aspecten van het zeilen, en van de boeiende gesprekken die deze bemanning met elkaar kan voeren. Zoals ook vorig jaar al was gebleken. Kortom, in alle opzichten een topdag.